1 marca Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych
"Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych ma być wyrazem hołdu dla żołnierzy drugiej konspiracji za świadectwo męstwa, niezłomnej postawy patriotycznej i przywiązania do tradycji niepodległościowych, za krew przelaną w obronie Ojczyzny "
Walka o pamięć i cześć
Wiele upłynęło czasu, nim 3 lutego 2011 roku Sejm
uchwalił ustawę o ustanowieniu dnia 1 marca Narodowym Dniem Pamięci Żołnierzy
Wyklętych.
Środowiska kombatanckie, liczne organizacje
patriotyczne, stowarzyszenia naukowe, przyjaciele i rodziny tych, którzy
polegli w boju, zostali zamordowani w komunistycznych więzieniach lub po
prostu odeszli już na wieczną wartę, od lat pukali do wielu drzwi z
żądaniami, by wolna Polska oddała w końcu hołd swym najlepszym Synom.
28 lutego 2009 z inicjatywy prezesa Kurtyki i Jerzego Szmida na I
Walnym Zgromadzeniu Stowarzyszenia NZS 1980 podjęta została uchwała popierająca
inicjatywę Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, ustanowienia dnia 1
marca dniem Żołnierzy Wyklętych.
Data 1 marca nie jest przypadkowa. Tego dnia w 1951 w mokotowskim więzieniu komuniści strzałem w tył głowy zamordowali przywódców IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość – Łukasza Cieplińskiego i jego towarzyszy walki.
Powojenna konspiracja niepodległościowa była – aż do powstania Solidarności
– najliczniejszą formą zorganizowanego oporu społeczeństwa polskiego wobec narzuconej
władzy. W roku największej aktywności zbrojnego podziemia, 1945, działało w nim
bezpośrednio 150-200 tysięcy konspiratorów, zgrupowanych w oddziałach o bardzo
różnej orientacji. Dwadzieścia tysięcy z nich walczyło w oddziałach
partyzanckich. Kolejnych kilkaset tysięcy stanowili ludzie zapewniający
partyzantom aprowizację, wywiad, schronienie i łączność. Doliczyć trzeba
jeszcze około dwudziestu tysięcy uczniów z podziemnych organizacji
młodzieżowych, sprzeciwiających się komunistom. Łącznie daje to grupę ponad pół
miliona ludzi tworzących społeczność Żołnierzy Wyklętych. Ostatni „leśny”
żołnierz ZWZ-AK, a później WiN – Józef Franczak „Laluś” zginął w walce w
październiku 1963 roku. Data 1 marca nie jest przypadkowa. Tego dnia w 1951 w mokotowskim więzieniu komuniści strzałem w tył głowy zamordowali przywódców IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość – Łukasza Cieplińskiego i jego towarzyszy walki.